Rys historyczny
NIENADOWA jest to duża miejscowość położona nad rzeką Kamieniec , lewym dopływem Sanu, 2 km na wschód od Dubiecka
. W XIV wieku oraz w I połowie XV wieku Nienadowa stanowiła integralną część Dubiecka. Jako samodzielna jednostka prawna występuje po raz pierwszy w 1441 roku,
choć jeszcze pod nazwą „Nienadowo – Dubiecko”. Należała wtedy do kasztelana przemyskiego Mikołaja Kmity. W roku 1458 została już wyraźnie określona jako wieś
„Nienadowa villa” i należała do Stanisława Kmity. W 1519 r. klucz dubiecki przejęli Stadniccy , dzięki małżeństwu Nawojki Kmitównej ze Stanisławem Stadnickim
herbu Szreniawa. W 1588 r. Stanisław Stadnicki zamienił z Anną Pilecką Nienadowę na Łańcut. (od którego otrzymał później przydomek „diabeł łańcucki”).
Od 1611 właścicielami Nienadowej byli: Stanisław Derszniak i bracia Jeminscy. W drugim ćwierćwieczu XVII wieku Nienadowa weszła w skład posiadłości
starosty dolińskiego Jerzego Krasickiego, pana na Dubiecku i Kramarzówce. W rękach Krasickich Nienadowa pozostawała do 1654 roku.
W tym okresie dobra nienadowskie przeszły w posiadanie Wodzickich.
Następnym właścicielem wsi został Franciszek Dubrawski herbu Sas, pochodzący z Dubrawki leżącej na ziemi lwowskiej.
W I połowie XVIII w. wieś trafiła w ręce Debińskich.W roku 1726 owdowiała córka Franciszka Dubrawskiego, Katarzyna wyszła ponownie
za mąż za cześnika krakowskiego Jana Dembińskiego herbu Rawicz i Nienadowa awansowała do rangi głównego ośrodka dyspozycyjnego,
niewielkiego klucza dóbr Dembińskich. Jedyny syn Jana Dembińskiego – Jan Nepomucen został w 1760 roku szambelanem królewskim, a w pięć lat później
cześnikiem krakowskim.W roku 1784 Jan Nepomucen Dembiński otrzymał tytuł hrabiego. Po Janie Nepomucenie dobra przejął jego jedyny syn Antoni ,
a w dalszej kolejności syn Eustachy potem córka Laura, która zapisała Nienadową swej bratanicy Marii Dembińskiej.
W Nienadowej, u swego dziadka Dembińskiego,
gościł w dzieciństwie Aleksander Fredro.W dugiej połowie XIX wieku w Nienadowej istniała szkoła w której wlatach 1881-82 pracowała
jako nauczycielka Maria Bartusówna, poetka okresu pozytywizmu.
W roku 1893 dwór przeszedł poprzez małżeństwo Marii Dembińskiej z hrabią Stanisławem Mycielskim herbu Dołęga z Borynicz w posiadanie rodu Mycielskich.
W 1921 r. wieś liczyła 482 domy i 2745 mieszkańców (2579 rzym., 91 grek., 75 mojż.).
Do 1944 r. w Nienadowej istniała dobrze zorganizowana posiadłość ziemska hrabiego Mycielskiego, do której należało: 327 ha gruntów, tyleż lasów,
murowany dwór, wozownia, spichlerz, budynki inwentarskie, szopy na maszyny i narzędzia rolnicze, gorzelnia, młyn, tartak, elektrownia wodna,
dwa czworaki i ogród warzywny z oranżerią.1
2 marca 1942 r. w Nienadowej partyzancki ruch oporu zagarnął broń zmagazynowaną przez Niemców w dworskiej gorzelni.
W Nienadowej zachował się otoczony
parkiem krajobrazowym zespół dworski, położony po południowej stronie szosy Dubiecko-Przemyśl. Jego ozdobą jest klasycystyczny murowany dwór z pocz.
XIX w., prawdopodobnie projektu Chrystiana Aignera.
W roku 1947 zespół pałacowy przeszedł na własność państwa.
Od dnia 17 X 1947 r dwór stał się siedzibą Gminnej Szkoły Rolniczej przemianowanej
z dniem 3 listopada 1948 r na Średnią Szkołę Rolniczą. Dnia 2 VII 1949r.szkoła zmieniła nazwę na Państwową Szkołę Praktyków Specjalistów Młodszych Mechaników POM.
W lipcu 1950 roku przystąpiono do gruntownego remontu budynku szkolnego. Dotychczasowa podworska powozownia i tzw. „krakowska stajnia” zostały przebudowane
na warsztaty szkolne.
Od 28 I 1952 r. do 20 XII 1952 r szkoła działała pod zmienioną nazwą : Podstawowa Szkoła Mechaniki Rolnej,
a od 2 I 1953 r. do I 1958 roku jako Ośrodek Szkolenia Kadr Mechanizacji Rolnictwa, przekształcony później w Ośrodek Szkolenia Rolniczego działający do
31 XII 1971 r. W 1954 r. podwyższono kordegardę o kondygnację administracyjną . Dwie szopy narzędziowe (koło spichlerza ) przebudowano na hale do
zajęć praktycznych.
W 1955 r. podworską szopę narzędziową przebudowano
na świetlicę, w której zlokalizowano kino stałe „Syrenka”, funkcjonujące do roku 1983. W budynku oficyny urządzono przyzakładowe przedszkole,
które funkcjonowało od 1955 do 1957r. ,a następnie pracownię gospodarstwa domowego.
Od 1977 roku użytkownikiem zespołu dworsko – pałacowego było Ministerstwo Kultury i Sztuki, a od roku 1983 Wydział Kultury i Sztuki Urzędu
Wojewódzkiego w Przemyślu.
Od 17 listopada 1989 roku zespół dworsko-pałacowy stał się własnością Fabryki Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego „ Spomasz” następnie „Kamaks”
w Kańczudze, który w 2003 r. ogłosił przetarg na sprzedaż 2. Obecnie jest w posiadaniu właściciela prywatnego.
Nienadowa jest największą miejscowością w gminie Dubiecko.Na jej terenie funkcjonują dwie szkoły podstawowe, gimnzajum
oraz szkoła ponadgimnazjalna.
1,2 50 lat szkolnictwa rolniczego w Nienadowej , praca zbiorowa pod redakcją Józefa
Szyszlaka , Nienadowa 1998.
Dodał(a): Wiesław Bembenek