Rys historyczny

      NIENADOWA jest to duża miejscowość położona nad rzeką Kamieniec , lewym dopływem Sanu, 2 km na wschód od Dubiecka . W XIV wieku oraz w I połowie XV wieku Nienadowa stanowiła integralną część Dubiecka. Jako samodzielna jednostka prawna występuje po raz pierwszy w 1441 roku, choć jeszcze pod nazwą „Nienadowo – Dubiecko”. Należała wtedy do kasztelana przemyskiego Mikołaja Kmity. W roku 1458 została już wyraźnie określona jako wieś „Nienadowa villa” i należała do Stanisława Kmity. W 1519 r. klucz dubiecki przejęli Stadniccy , dzięki małżeństwu Nawojki Kmitównej ze Stanisławem Stadnickim herbu Szreniawa. W 1588 r. Stanisław Stadnicki zamienił z Anną Pilecką Nienadowę na Łańcut. (od którego otrzymał później przydomek „diabeł łańcucki”). Od 1611 właścicielami Nienadowej byli: Stanisław Derszniak i bracia Jeminscy. W drugim ćwierćwieczu XVII wieku Nienadowa weszła w skład posiadłości starosty dolińskiego Jerzego Krasickiego, pana na Dubiecku i Kramarzówce. W rękach Krasickich Nienadowa pozostawała do 1654 roku. W tym okresie dobra nienadowskie przeszły w posiadanie Wodzickich. Następnym właścicielem wsi został Franciszek Dubrawski herbu Sas, pochodzący z Dubrawki leżącej na ziemi lwowskiej. W I połowie XVIII w. wieś trafiła w ręce Debińskich.W roku 1726 owdowiała córka Franciszka Dubrawskiego, Katarzyna wyszła ponownie za mąż za cześnika krakowskiego Jana Dembińskiego herbu Rawicz i Nienadowa awansowała do rangi głównego ośrodka dyspozycyjnego, niewielkiego klucza dóbr Dembińskich. Jedyny syn Jana Dembińskiego – Jan Nepomucen został w 1760 roku szambelanem królewskim, a w pięć lat później cześnikiem krakowskim.W roku 1784 Jan Nepomucen Dembiński otrzymał tytuł hrabiego. Po Janie Nepomucenie dobra przejął jego jedyny syn Antoni , a w dalszej kolejności syn Eustachy potem córka Laura, która zapisała Nienadową swej bratanicy Marii Dembińskiej.
       W Nienadowej, u swego dziadka Dembińskiego, gościł w dzieciństwie Aleksander Fredro.W dugiej połowie XIX wieku w Nienadowej istniała szkoła w której wlatach 1881-82 pracowała jako nauczycielka Maria Bartusówna, poetka okresu pozytywizmu.
      W roku 1893 dwór przeszedł poprzez małżeństwo Marii Dembińskiej z hrabią Stanisławem Mycielskim herbu Dołęga z Borynicz w posiadanie rodu Mycielskich. W 1921 r. wieś liczyła 482 domy i 2745 mieszkańców (2579 rzym., 91 grek., 75 mojż.). Do 1944 r. w Nienadowej istniała dobrze zorganizowana posiadłość ziemska hrabiego Mycielskiego, do której należało: 327 ha gruntów, tyleż lasów, murowany dwór, wozownia, spichlerz, budynki inwentarskie, szopy na maszyny i narzędzia rolnicze, gorzelnia, młyn, tartak, elektrownia wodna, dwa czworaki i ogród warzywny z oranżerią.¹
      2 marca 1942 r. w Nienadowej partyzancki ruch oporu zagarnął broń zmagazynowaną przez Niemców w dworskiej gorzelni. W Nienadowej zachował się otoczony parkiem krajobrazowym zespół dworski, położony po południowej stronie szosy Dubiecko-Przemyśl. Jego ozdobą jest klasycystyczny murowany dwór z pocz. XIX w., prawdopodobnie projektu Chrystiana Aignera.
      W roku 1947 zespół pałacowy przeszedł na własność państwa. Od dnia 17 X 1947 r dwór stał się siedzibą Gminnej Szkoły Rolniczej przemianowanej z dniem 3 listopada 1948 r na Średnią Szkołę Rolniczą. Dnia 2 VII 1949r.szkoła zmieniła nazwę na Państwową Szkołę Praktyków Specjalistów Młodszych Mechaników POM. W lipcu 1950 roku przystąpiono do gruntownego remontu budynku szkolnego. Dotychczasowa podworska powozownia i tzw. „krakowska stajnia” zostały przebudowane na warsztaty szkolne.
      Od 28 I 1952 r. do 20 XII 1952 r szkoła działała pod zmienioną nazwą : Podstawowa Szkoła Mechaniki Rolnej, a od 2 I 1953 r. do I 1958 roku jako Ośrodek Szkolenia Kadr Mechanizacji Rolnictwa, przekształcony później w Ośrodek Szkolenia Rolniczego działający do 31 XII 1971 r. W 1954 r. podwyższono kordegardę o kondygnację administracyjną . Dwie szopy narzędziowe (koło spichlerza ) przebudowano na hale do zajęć praktycznych.
       W 1955 r. podworską szopę narzędziową przebudowano na świetlicę, w której zlokalizowano kino stałe „Syrenka”, funkcjonujące do roku 1983. W budynku oficyny urządzono przyzakładowe przedszkole, które funkcjonowało od 1955 do 1957r. ,a następnie pracownię gospodarstwa domowego.
       Od 1977 roku użytkownikiem zespołu dworsko – pałacowego było Ministerstwo Kultury i Sztuki, a od roku 1983 Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Przemyślu. Od 17 listopada 1989 roku zespół dworsko-pałacowy stał się własnością Fabryki Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego „ Spomasz” następnie „Kamaks” w Kańczudze, który w 2003 r. ogłosił przetarg na sprzedaż ². Obecnie jest w posiadaniu właściciela prywatnego.
       Nienadowa jest największą miejscowością w gminie Dubiecko.Na jej terenie funkcjonują szkoła podstawowa oraz szkoła ponadpodstawowa.



^1,2    50 lat szkolnictwa rolniczego w Nienadowej , praca zbiorowa pod redakcją Józefa Szyszlaka , Nienadowa 1998.